شيــــوه ی آزمايشـــي ( روش اجرا كردن يا يادگيري بوسيله عمل )
آزمايش فعّاليّتي است كه در جريان آن فراگيران با به كار بردن وسايل و مواد ، بخصوصي در باره مفهومي خاص عملاً تجربه كسب مي كنند . آزمايش معمولاً در آزمايشگاه انجام مي گيرد ، امّا نداشتن آزمايشگاه مجهّز يا وسايل مناسب در مدرسه نبايد دليلي براي انجام ندادن آزمايش باشد .

در كلاس وسايل بسيار ساده اي لازم است كه معلّم و حتّي دانش آموز مي تواند به آساني آن ها را تهيّه كند . آزمايش ،  گاهي به منظور آشنا كردن دانش آموزان با جنبه هاي عملي يك مفهوم  مورد استفاده قرار مي گيرد. براي اين كار معلّم دستور العمل انجام آزمايش را در اختيار فراگيران مي گذارد و انتظار دارد كه دانش آموزان با استفاده از دستور كار سرانجام به نتيجه يكساني برسند . در موارد ديگر آزمايش به منظور فراهم آوردن محيطي مناسب براي حلّ مسئله تلقي مي شود. در اين صورت معلّم جهت كلّي فعّاليّت را مشخص مي كند و فراگيران را بر آن مي دارد تا در اجراي آزمايش به طور مستقل تصميم گيري و نتيجه گيري كنند . آزمايش براي تدريس مفاهيم علوم تجربي به ويژه فيزيك بسيار لازم است و بدون آن دانش آموز نمي تواند مفاهيم مورد نظر را به درستي فراگيرد.